Geheel volgens plan bleven we een paar dagen hangen in Beppu om even bij te komen van de eerste rijdagen, de laatste restjes van onze jetlag weg slapen en uiteraard om veel en vaak in bad te gaan! Maar hoe leuk Beppu ook is, er is nog zoveel meer moois te zien en er wachten nog veel nieuwe avonturen op ons. Uitkijken over een vulkaankrater bijvoorbeeld, en er vervolgens doorheen rijden op weg naar de vulkaan die ontstaan is binnenin die eerdere krater. Én naar de vulkaan die binnen die tweede krater ontstond, en die is flink actief.

We zijn vanuit Beppu op weg naar het zuiden en rijden door het bergachtige Aso-Kuju National Park. Aso is de grootste actieve vulkaan van Japan. In 2014 reden we met een treintje door het gebied op weg naar Kagoshima (waar we trouwens een andere actieve vulkaan bezochten: Sakurajima) en niet zo heel lang geleden barstte ‘ie voor het laatst uit. Er wonen rondom die vulkanen overal gewoon mensen, en niemand lijkt echt onder de indruk van deze geologische tijdbommen. Wij waren wél onder de indruk, en dan vooral van het fantastische uitzicht.

De hoogvlaktes van de buitenste caldera doen nog het meeste denken aan een prairie, met wuivende graspluimen, enorme vergezichten omzoomd door bergkammen met op verschillende plekken Amerikaans aandoende ranches waar koeien en paarden worden gehouden. Koud en onherbergzaam was het er, maar adembenemend mooi! We wilden graag de binnenste vulkaan van dichterbij bekijken, maar die is dus nog actief en bij teveel zwaveluitstoot gaan de lichten op rood en wordt de krater verboden gebied. Voor onze eigen veiligheid.

Toen we aankwamen in het maanlandschap van waaruit de shuttlebus ons naar de binnenste krater zou brengen zagen we het al: grote grijze rookpluimen puften er uit de berg, en alle waarschuwingslichten stonden op rood. Dat niet alleen, er werd ook via luidsprekers gewaarschuwd voor de te hoge zwavelconcentratie in de lucht en er vloog een helikopter rond de krater om de seismische activiteit te meten. het zag er allemaal zeer alarmerend uit, maar stiekem vonden we het ook niet heel erg dat we niet dichterbij konden komen. Het was namelijk niet alleen steenkoud maar het woei ook nog eens keihard. Brrr… Dus de berg pufte gestaag door zonder ons en wij bleven lekker zitten in de warmte van onze eigen bus.