Japan2022

Een hachelijk avontuur…

We hebben nog een paar dagen te gaan met onze camper, Tokushi genaamd en die we op donderdag weer moeten inleveren bij z’n baasje in het noorden van Osaka. Die laatste paar dagen besteden we graag in de natuur, want we hebben straks nog tijd zat om in de stad rond te hangen. Na Miyajima en de drukte van Hiroshima rijden we naar het noorden, naar een National Park dat Daisen-Oki heet. Dat ligt mooi centraal en op de route naar de enige zandduinen die je in Japan tegenkomt, in Tottori aan de Sea of Japan.

In de buurt van Misasa, waar trouwens ook overal prachtige boerderijtjes staan, vinden we de Nageiredo-tempel en die willen we graag van dichtbij bekijken. Wanneer we daar aankomen regent het, en dan is het niet lekker klimmen in de kou. Eerst maar doorrijden naar de zandduinen van Tottori dan, want daar zijn ons kamelen beloofd. Een beetje zoals in de Sahara, zeg maar. We waren even vergeten dat het intussen december is, het toeristenseizoen is wel zo’n beetje voorbij en de kamelen staan waarschijnlijk op stal. Geen kamelen dus, en ook bij de zandduinen regent het. Wel een prachtig uitzicht over de zee, die aardig woest is. We slapen op een pikdonker en verlaten parkeerplaatsje en vallen in slaap door het geruis van wind en zee.

De volgende ochtend is het droog, maar nog steeds geen kamelen in de zandduinen. Dan maar terug de bergen in! Het tempelcomplex bij Misasa op Mount Mitoku wacht op ons en het belooft een prachtige wandeling te worden. Wel een beetje stijl, maar als die monniken al die trappen en al die kronkelende paadjes op kunnen, moet dat voor ons toch zeker ook wel te doen zijn? Het gebied is erg uitgebreid en een stempel voor in mijn Shuincho hebben we volgens de eerste monnik die we spreken pas verdiend als we tenminste één van de hoger gelegen tempels bezocht hebben én weer veilig beneden komen. Dat was de eerste waarschuwing…

Er waren nauwelijks andere bezoekers en ook de tweede monnik die we tegenkomen waarschuwt ons uitgebreid: “Ga vooral niet alleen op pad en als je slim bent loop je met deze twee heren mee. Die hebben ervaring en zijn sterk genoeg om jullie te redden!” Die andere tempelbezoekers, twee goedgetrainde militairen, stonden vriendelijk en beleefd op ons te wachten en dat vonden wij een beetje overdreven. We maanden ze om toch vooral alvast op pad te gaan, en enigszins aarzelend laten ze ons achter bij het begin van het traject. Monnik nummer drie drukt ons nogmaals op het hart dat het verbóden is om het pad alleen te lopen en controleert nog even de zolen van onze schoenen. Curiouser and curiouser…

Het is niet goed te zien op de foto, maar dit is recht naar beneden…

Goedgemutst beginnen we aan onze tocht, die een klauterpartij over boomwortels voorspelt, eeuwenoude tempels in rotswanden en adembenemende uitzichten. Daar doen we het voor! Wat niet helemaal duidelijk was is dat die boomwortels zo’n beetje verticaal hingen en dat de échte uitdaging zich pas aan het einde van het eerste stuk van de route zou openbaren.

Schitterend was het, maar wat steil en zwaar om er te komen…

De vriendelijke militairen kwamen we een paar keer tegen. Later bleek dat ze ons na erg stijle stukken klimwerk steeds stonden op te wachten, voor het geval we hulp nodig zouden hebben. Hmmm…

Dit was pas tempel nummer 1, nog vier te gaan. Maar niet voor ons…

We waren blij dat we de eerste tempel zagen liggen, dat viel uiteindelijk nog best wel mee, qua uitdaging! Behalve dan dat we nog een verticale rots moesten beklimmen, met alleen een ijskoud stuk metalen wiebelketting als ‘leuning’. Dat dit eigenlijk een beetje te gek voor ons was beseften we pas toen we eindelijk boven waren. Uitgeput en enigszins geblutst door hier en daar wat vallen en opstaan, terwijl die twee gasten ons opnieuw bezorgd stonden op te wachten om ons een laatste kontje te geven. Het uitzicht was inderdaad adembenemend en de tempel was prachtig, maar we hielden het voor gezien en zijn niet verder geklauterd naar de volgende vier tempels. We moesten namelijk ook weer naar beneden via die spekgladde rots-met-ketting en die verticale boomwortels. Dat viel niet mee… Laten we zeggen dat we na deze wandeling onze tempel-stempel echt verdiend hebben!

Een hachelijk avontuur…

12 thoughts on “Een hachelijk avontuur…”

Geef een antwoord