Op zoek naar een zandbad

Kagoshima – we gaan met een treintje langs de kust naar het zuiden voor een dagje aan zee. We wilden eigenlijk met een speciale thematrein maar toen we op het perron stonden, bleek dat je weken vantevoren moest reserveren omdat iedereen met die trein wil.

Dan maar snel een perron verder voor een gewone trein die er achteraan rijdt. We doen er een uur over, hij stopt bij elke boerderij. Het uitzicht is bij vlagen adembenemend mooi, ook raken we aan de praat met een Japans gezin uit Fukuoka dat net als wij een dagje wil badderen. Zij spreekt goed Engels, het zijn ontwikkelde, gestudeerde mensen met een leuke dochter van zes die ons heel interessant vindt maar ook een beetje eng. Ze hebben fietsen gehuurd in Ibusuki, wij besluiten te gaan wandelen naar de eerste gelegenheid waar plek voor ons is.

Het stadje is enorm vergane glorie, prachtig dus.

Langs een boulevard grote hotels met allerlei kuurmogelijkheden. Het is ook herfst en voor de meeste Japanners te koud om er op uit te gaan, misschien dat dat ook meespeelt voor de sfeer, het is uitgestorven.

Na een paar kilometer wandelen, komen we bij een zandbad. Dat is een stuk strand waar gloeiendheet water of stoom diep uit de aarde naar boven komt en waar je lekker een kwartiertje kan zweten zoals in een sauna. Je wordt met je yukata (huisjas) aan liggend bedekt met een flinke laag zwart vulkaanzand door in dit geval oude dames met sterke armen. De hitte is behoorlijk, binnen een minuut begin je te zweten. Het is een bijzondere ervaring, aan de oceaan, onder een afdak zweten onder een laag nat heet zand. Na tien minuten moet je eruit en afspoelen, uitgebreid wassen en in een onsen (warmwaterbron) lekker chillen. Dat is gescheiden voor dames en heren dus ik zit tussen de oude mannetjes en Liesbeth tussen de omaatjes. Leuk om te zien hoe gewoon dit ritueel is voor Japanners, ze doen dit al hun hele leven, soms dagelijks.

Na het kuuroord lijkt het minder warm buiten, ons lichaam went er blijkbaar aan. We lopen terug naar het station en kunnen nog net in een trein springen die op het punt staat te vertrekken. Als we zitten, blijkt dat de leuke Japanners van die ochtend tegenover ons zitten en dat niet alleen, ze zaten ook in hetzelfde hotel als wij alleen hebben ze het zandbad overgeslagen. Als bewijs tonen we elkaar de handdoekjes (decency towels) die je mag meenemen. Het is het eind van de middag dus de scholen zijn uit, bij elk station stroomt er een groep scholieren de trein in, het wordt steeds drukker.

Slapende schoolmeisjes, ik was zo vrij. Elke school heeft z’n eigen uniform, vaak met kleine verschillen maar het is voor de meisjes meestal een variatie op een matrozenpakje. Rechts de moeder van het leuke gezin.

Liesbeth heeft vrienden gemaakt.