Eten moet je toch

Dat het taal- en cultuurverschil soms tot hilarische taferelen leidt, is vooral voor ons leuk. De Japanners blijven bijna altijd in hun rol. Toen we laat op de avond nog iets wilden eten, kwamen we terecht in een klein restaurantje bij het station dat adverteerde met de plaatselijke specialiteit, een enorme berg van iets dat lijkt op schaafijs. Het is in elk geval een toetje met meestal fruit erop. Liesbeth wilde ook soep en ik zocht naar iets kleins om te eten. Achterop de menukaart vond ik een schaaltje met een paar hapjes, een stokje met vlees, sojaboontjes en een bakje salade. De serveerster kwam na een paar minuten langs om iets te vragen, in het Japans natuurlijk, we zijn hier niet in Tokyo, bijna niemand spreekt Engels dus ik kon haar geen antwoord geven.

IMG_0822.JPG
Zo zag het er uit op het menu. Een klein hapje, netjes gefotografeerd.

IMG_0823.JPG
Even later stond ze weer hij ons tafeltje met een dienblaadje met dit dus en een klein schaaltje met de hapjes. Het bleek een proeverij met vijf versies van de plaatselijke drank, gestookt van zoete aardappel. Dat was echt niet de bedoeling, ik drink nooit borrels! Nu dus vijf achter elkaar. Het is uiteindelijk gelukt maar een half uur later tijdens een potje Mariokart boven in de entertainment area vloog ik een paar keer flink uit de bocht én Liesbeth won die dag!

IMG_0824.JPG
Dit is het beroemde toetje, de kleinste versie ervan. Met z’n tweeën kregen we het net op. Er zaten allerlei rare dingen verstopt in het ijs, dat een soort combinatie was van schaafijs met zoete melk en ranja. Liesbeth vond een grote boon en er zaten ook taaie rijstballen in.

Laat een reactie achter

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *